Odwrócona osmoza jest procesem oczyszczającym wodę w bardzo znacznym stopniu, dużo lepszym pod względem eliminacji zanieczyszczeń niż ultrafiltracja czy nanofiltracja.

Odwrócona osmoza w teorii

Odwrócona osmoza jest procesem odwrotnym do procesu osmozy spontanicznej. Osmoza odwrócona zachodzi od roztworu o wyższym stężeniu substancji rozpuszczonej (woda przed filtracją) do roztworu o stężeniu niższym (woda po filtracji), prowadzi więc do zwiększenia różnicy stężeń obu roztworów czyli w efekcie do odfiltrowania zanieczyszczeń i otrzymania czystej wody.

Proces filtracji wody

Półprzepuszczalna membrana stosowana w tego typu systemach filtrujących oczyszcza wodę bardzo dokładnie – rozdział roztworu zachodzi na poziomie molekularnym a woda zostaje pozbawiona wszelkich substancji szkodliwych, jak również minerałów. Mimo że zdania lekarzy i dietetyków są podzielone i jedni twierdzą, że minerały dostarczamy z pożywieniem i woda zawierać ich nie musi, inni zalecają mineralizować wodę, co jest możliwe również w przypadku filtrów osmotycznych poprzez zastosowanie wkładów mineralizujących wodę.

Historia filtrów osmotycznych

Osmozę spontaniczną przez półprzepuszczalne membrany zaobserwowano po raz pierwszy w roku 1748. Kolejne 200 lat to obserwacje procesu w warunkach laboratoryjnych aż do roku 1949, kiedy naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles (UCLA) po raz pierwszy badali odsalanie wody morskiej przez wykorzystanie półprzepuszczalnych membran. W roku 1950 naukowcy z UCLA i Uniwersytetu Florydzkiego, wyprodukowali wodę słodką z wody morskiej, a pod koniec lat 50, Loeb i Sourirajan rozpoczęli testy i w konsekwencji odkryli techniki tworzenia asymetrycznej membrany, która charakteryzuje się niezwykle skutecznie cienką warstwą, wysoce porowatą i z grubszym podłożem. Taka membrana nadawała się do zastosowań przemysłowych w zakładach odsalania wody morskiej.

Pomimo że odwrócona osmoza nie jest nową technologią to do dnia dzisiejszego nie ma lepszej i dokładniejszej metody filtracji wody.